64 سال پیش یهودیان متعصب با وعده دروغین بالفور انگلیسی تحت عنوان «سرزمین بی‌ملت برای ملت بی‌سرزمین» از گوشه و کنار کشورهای اروپایی مهاجرت داده شدند تا در سرزمین تاریخی فلسطین اسکان یابند. در آن زمان، شمار یهودیان در فلسطین کمتر از 5درصد جمعیت کل فلسطینیان بود. اگرچه درگیری‌های یهودیان متعصب با فلسطینیان از چند سال قبل از 1948 میلادی آغاز شده بود، اما در این سال، با اعلام تشکیل رژیمی موسوم به اسرائیل در اراضی فلسطین، عملا این رژیم ماهیتی سیاسی به‌خود گرفت و کار اخراج 750هزار فلسطینی را آغاز کرد. فلسطینیان، روز بیرون رانده‌شدن از سرزمین فلسطین را به‌عنوان مصیبتی بزرگ، در زبان عربی «روز نکبت» یعنی روز مصیبت عظیم نامگذاری کرده‌اند.
امروز 64 سال از آن روزگار و از آن تحمیل می‌گذرد. امروز رژیم صهیونیستی در چه شرایطی به سر می‌برد؟ جایگاه آن در سطح داخلی و منطقه‌ای چگونه است و به کدام‌سو روان است؟ از منظر داخلی، اسرائیلی‌ها علاوه بر چالش اقتصادی که امروزه بحرانی بین‌المللی است، با چالش‌های دیگری درگیر هستند که شاید شاخص‌ترین آنها، چالش هویت و در نتیجه مهاجرت است.
اسرائیلی‌ها برای جذب یهودیان کشورهای مختلف، آژانس‌هایی را شکل داده‌اند که با وعده‌های غیرواقعی، یهودیان را به سوی اراضی اشغالی می‌کشانند اما طی سالیان گذشته و پس از ورود رژیم صهیونیستی در جنگ‌هایی نظیر جنگ 33روزه با حزب‌الله لبنان و جنگ 22روزه علیه غزه و یک سال پیش درگیری 8 روزه با فلسطینیان در نوار غزه، مهاجرت به اراضی اشغالی، روندی معکوس یافته است.
هرچند یهودیان متعصب، فلسطین را سرزمین موعود بنی‌اسرائیل می‌دانند اما اکنون ساکنان اراضی اشغالی، اغلب فارغ از نگاه دین‌مدارانه، در پی امنیت و رفاه مادی‌اند؛ بنابراین اغلب آنان پس از مشاهده تمسک فلسطینیان به حق خویش، اکنون رژیم خود را با بحران مشروعیت مواجه می‌بینند. این یهودیان اکنون یا بر حق فلسطینیان در بهره‌مندی از کشور مستقل تأکید می‌کنند یا عطای اسرائیل را به لقایش بخشیده‌اند و از اراضی اشغالی خارج شده‌اند.
در سطح پیرامونی اراضی اشغالی، یک سوی مرزهای این رژیم فلسطینیانی هستند که توانسته‌اند بخشی از سرزمین خود یعنی نوار غزه را آزاد سازند. این امر باعث می‌شود تا فلسطینیان این نگاه را داشته باشند که قادر به اخراج اشغالگر آن هستند. بر این پایه از نوار غزه، اسرائیل را ناامن کرده‌اند و جنگ 8روزه اخیر توانست حتی شهر تل‌آویو را هم ناامن سازد و این طبعا دغدغه خاطری برای اسرائیل و اسرائیلی‌هاست.
در شمال هم سوریه و لبنان هرکدام به شیوه‌ای، ذهن اسرائیلی‌ها را به‌خود مشغول داشته‌اند. لبنان از رهگذر حزب‌الله توانسته شمال اراضی اشغالی را ناامن سازد. در آخرین گزارشی که یکی از رسانه‌های اسرائیلی منتشر کرد، حزب‌الله پس از گذشت 7سال از جنگ 2006، امروز 60هزار موشک دارد که علاوه بر موشک‌های کوتاه‌برد، 5هزار موشک میان‌برد با بردی بالغ بر 250کیلومتر و حدود 300موشک دوربرد دارد که می‌تواند تمام اراضی اشغالی را زیر پوشش خود داشته باشد. از این‌رو، اسرائیل ناچار شده است تا در برابر مرزهای لبنان، دیوارهای طویلی بسازد؛ شاید که از میزان آسیب‌پذیری خود بکاهد. علاوه بر لبنان، منطقه جولان در جنوب سوریه هم برای اسرائیلی‌ها، منطقه خطراست. این منطقه اخیرا و در پی تصمیم سوریه، جبهه‌ای اعلام شد که مبارزان فلسطینی و غیرفلسطینی می‌توانند از رهگذر آن امنیت اسرائیل را متزلزل سازند.
اسرائیل در اقدامی پیشگیرانه و به‌دنبال درگرفتن بحران در سوریه، شروع به ساختن دیواری آهنین کرده تا مانع از هرگونه عبور بحران سوریه به اراضی اشغالی شود. اسرائیل از ناحیه مرزهای مصر هم آسیب‌پذیر شده و هرازگاهی، گروه‌های مسلح نظامیان اسرائیلی را هدف می‌گیرند یا به سوی شهرک‌های یهودی‌نشین موشک شلیک می‌کنند و این هم عنصری دیگر در ناامن‌سازی اسرائیل شده و باز اسرائیل، پیرامون خود دیواری کشیده است.
شرق این رژیم را هم اردن یکی از 2کشور امضا‌کننده قرارداد صلح با اسرائیل شکل می‌دهد که امنیت نسبی آن هم بهره‌ای برای این رژیم ندارد؛ چرا که منطقه‌ای بیابانی است و اسرائیل تنها امیدوار است که در منطقه غورالاردن شهری برای اسکان فلسطینیان بسازد و بخشی از فلسطینیان را با این ترفند از سرزمین مادری خود مهاجرت دهد.
اسرائیل حتی از جنوب که به دریای سرخ منتهی می‌شود هم امنیت و آسایش ندارد و مهاجران یهودی سودانی از این مرزها وارد اراضی اشغالی می‌شوند و پس از ورود به ساختار جمعیتی و اقتصادی این رژیم، مشکلاتی را همچون تبعیض‌های دینی و شغلی در اراضی اشغالی رقم می‌زنند. پس از گذشت 64 سال، پایه‌گذاران اسرائیل نتوانسته‌اند وعده خود را در ایجاد امنیت برای یهودیان در سرزمین دیگران محقق سازند؛ اسرائیلی‌ها بر آوار شهرهای ساکنان اصلی فلسطین، شهر و شهرک ساخته‌اند، اما اکنون در محاصره مصائب نکبت‌باری قرار گرفته‌اند.
